qəmər

<ər.>

1. is. şair. Ay. Süzülən nurunu toplayıb qəmər; Girdi buludlara, qaraldı göylər. M. R.. Yırğalanır göy sularda; O gecələr qızı qəmər. N. R.. // məc. Klassik şeirdə gözəl üz mənasında. Camalın günəşdir, qəmərdir üzün. M. P. V.. Rüxsarına bənzər fələk üzrə qəmər olmaz. S. Ə. Ş..

2. sif. Açıq-qara. Qoşa qəmər atlarımın <cilovlarını> aldım əlimə. C. M.. Həyətdə bağlanmış qəmər madyanın yanında qaşqa bir qulun kişnəyib sıçrayırdı. Ə. Vəl.. Yusif yəhərinin tərkində dolu xurcun olan qəmər madyanı tərpədib, . . kəndə tərəf sürdü. Ə. Abasov.